کتاب لبیوس وودز؛ یک الگو ترجمه پویان روحی

کتاب لبیوس وودز؛ یک الگو نوشته پویان روحی است. این کتاب از جمله آثار‌ی‌ست که می‌تواند در شناخت و مطالعه آثار این معمار تاثیرگذار باشد. نسخه اصلی این کتاب به بهانه برگزاری نمایشگاهی از آثار وودز در سای ـ آرک و توسط انتشارات این موسسه منتشر شد. کتاب شامل نوشتارهایی از هرنان دیاز آلونسو، اریک اوون ماس و همچنین، بخش زیادی از مهم‌ترین ترسیمات لبیوس وودز است.

علاوه بر لبیوس وودز؛ یک الگو تا کنون سه کتاب دیگر نیز پیرامون آثار و اندیشه‌های لبیوس وودز با ترجمه پویان روحی توسط انتشارات کتابکده کسری منتشر شده‌اند: بیانیه‌ی آرام، جنگ و معماری و لبیوس وودز؛ معمار.

درباره کتاب لبیوس وودز؛ یک الگو

هستند کسانی که تصور می‌کنند زندگی امری عمیقاً شخصی است، به این معنی که هر زندگی، داستان خود را دارد که در قالب آن زندگی، تجربه می‌شود. کسانی هم هستند که فکر می‌کنند زندگی قابلیت جابه‌جایی ندارد، به این معنی که درس‌هایش، هرگز نمی‌توانند از یک زندگی به زندگیِ دیگر انتقال پیدا کنند. به‌نظر می‌رسد دوران کاریِ لبیوس وودز، هر دوی این پیش‌فرض‌ها را تائید کند. با این وجود این زندگیِ سرشار از ماجرا، که به نهایی‌ترین شکل ممکن خاص بوده، امروز برای ما اهمیت دارد. زیرا از [تجربه‌ی] امر شخصی فراتر می‌رود. لبیوس وودز یک الگوست.

خیلی از معماران فوق‌العاده و نه‌چندان فوق‌العاده  دوست دارند فکر کنند که نمی‌خواهند و نباید خودشان را بفروشند، نباید سازش کنند، نباید عقب‌نشینی کنند (البته اگر عنوان عقب‌نشینی را برای این کار انتخاب کنیم)، با وجودِ این، آن‌ها این کارها را انجام می‌دهند. اما لبیوس این کارها را نمی‌کرد. این به خودیِ‌خود چیز فوق‌العاده‌ای نیست؛ چیزی که فوق‌العاده‌اش می‌کند این است که صدای او و رویاهایش فوق‌العاده بودند، آن‌ها به شکلی منحصربه‌فرد در اوج بودند و این یک کالای عجیب و بسیار ارزشمند است.

وقتی چیزی برای فروش نداری، اینکه خودت را نفروشی آسان است؛ اما زمانی که چیزی که ارائه می‌کنی، فوق‌العاده است، نفروختن خودت کار بسیار دشواری‌ست. او می‌دانست که رویاهایش شکننده‌اند، اما به خاطر همین شکنندگی، پایدار، منحصربه‌فرد، و مهم‌اند. ما گاهی در چیزی که فکر می‌کنیم موفقیت است، گم می‌شویم. هنرمندان حقیقی، هنرمندان واقعاً حقیقی، به شکل نامحدود کار می‌کنند ـ موفقیتِ حقیقی این است که کارت، ظرفیت الهام بخشیدن به کارهای بهتر را داشته باشد، اینکه به راهکارهای ساده قانع نشوی و طوری کار کنی که زمانی که صرف آن کار می‌کنی، ارزشش را داشته باشد. اگر بتوانیم به این شکل کار کنیم، آن‌وقت نفروختنِ خود، به یک کار عادی تبدیل می‌شود. باید تا این لحظه روشن شده باشد که من درباره‌ی لبیوس وودز حرف می‌زنم. در سال‌های اولیه‌ی کار من، او الهام بزرگی برایم بود و یکی از دلایلی بود که باعث شد در معماری باقی بمانم. او به‌تازگی و مخصوصاً توسط یادداشت‌های وبلاگش، به لنزی تبدیل شده که از درونِ آن توانسته‌ام پیچیدگی‌ها و بدبینی‌هایی را که گاه پای معماری را لنگ می‌کنند، درک کنم.

این کتاب تصویری از لبیوس است یعنی پرداختن به معماری در ناب‌ترین شکل خود. بدون هیچ سازش.