این مجموعه به شرح سیر تاریخ معماری و شهرسازی از بدو ورود اندیشه‌های نو در ایران تا دوران معاصر اختصاص یافته و در چهار بخش تنظیم گردیده است: “اولین پژواک نووارگی در معماری و شهرسازی ایران ـ سبک تهران (۱۲۵۶ – ۱۲۷۵ ش)”، “اولین پژواک نوآوری یا مدرنیسم و دومین پژواک نووارگی ـ الگوی تهران (۱۳۱۰ – ۱۳۲۰ ش)”، “نوپردازی یکسویه از بالا به پایین (۱۳۴۰ ـ ۱۳۵۷ ش)”، و “نوپردازی یا مدرنیزاسیون دو سویه (۱۳۶۰ ـ ۱۳۸۰ ش)”. نگارنده ضمن بررسی دوره‌های یاد شده، این پیش‌فرض را رد کرده که ارزش‌ها و معیارهای برونی، زمانی که به جامعه‌ی ایران راه یافتند با جامعه‌ای کاملا ایستا روبه‌رو شدند. وی همچنین خاطرنشان می‌سازد: “ارزش‌ها و معیارهای غربی وقتی به ایران رسید، به جامعه‌ای وارد شد که خود در تلاش برای نوسازی خویش بود. تلاش به منظور بازبینی ارزش‌های خود بر مبنای شرایط تاریخی درونی. از سال ۱۲۵۶ ش یعنی زمان اولین مداخله‌های نوپرداز تا پایان دهه‌ی ۷۰ قرن چهاردهم ش، نووارگی بر آن بوده است که در قالب نوآوری‌های متفاوت از شهر ایرانی، شهری با پیکره، سیما، چهره و نیم‌رخی متفاوت با گذشته ـ حتی نزدیک ـ آن بسازد و در هر زمانه‌ای شهر را مطابق آن‌چه خود از مفهوم جهانی نووارگی استنباط می‌کند، بیاراید”. در ادامه نیز سه جریان فکری مسلط بر معماری و شهرسازی دو دهه‌ی اخیر ایران، معرفی گردیده که عبارت‌اند از: فرهنگ‌گرایان، نوآوران و فرانوآوران.
نقد و بررسی تخصصی
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.